Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/320

 — To nic, ja chcę żeby wstał, ja chcę, ja chcę...“
 Budzą Desglands’a, zarzuca jakiś płaszcz na ramiona, zjawia się.
 „I cóż, mały, jestem, o co chodzi?
 — Chcę, żeby tu przyszli.
 — Kto?
 — Wszyscy, którzy są w zamku.“
 Sprowadza się wszystkich; panów, służbę, gości, Joannę, Dyzię, mnie z mojem chorem kolanem, wszystkich, z wyjątkiem starej sparaliżowanej odźwiernej, której pozwolono mieszkać kątem w chałupie o ćwierć mili od zamku. Malec żąda, aby po nią posłać.
 „Ale, dziecko, już po północy.
 — Ja chcę, ja chcę.
 — Wiesz, że mieszka daleko.
 — Ja chcę, ja chcę.
 — Że jest stara i nie może chodzić.
 — Ja chcę, ja chcę.“
 Trzebaż było sprowadzić biedną staruchę! przynieść raczej, prędzej bowiem wyzionęłaby ducha, niż przebyła na nogach ten kawałek drogi. Skoro wszyscy się zgromadzili, malec oświadcza, iż chce wstać i żąda by go ubrano. Wstaje tedy i ubiera się. Żąda, abyśmy wszyscy przeszli do wielkiej sali, i aby go tam posadzono w fotelu ojca. I to się stało. Abyśmy wszyscy wzięli się za ręce. Abyśmy tańczyli w kółko; zaczynamy wszyscy tańczyć w kółko. Ale to co teraz następuje, jest wprost nie do wiary...
 PAN. — Mam nadzieję, że mi darujesz resztę?
 KUBUŚ. — Nie, nie, panie, usłyszy pan wszystko...