Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/109

 Mała psina przybiegła do mnie, zaskomliła radośnie i jednym susem wyprzedziła mnie o kilkanaście kroków, kładąc się pieszczotliwie u nóg swojego pana.
 Ów „pan” siedział obok jezdnej drogi na wilgotnym trawniku i patrzył uparcie pod nogi.
 Za zbliżeniem dojrzałem niewielkie źródło, które przykuwało jego oczy. Podniósł je na mnie, skorom stanął przed nim — i ujrzałem dwie maleńkie ziolonawe iskierki w zaszuszonej twarzy, umieszczone w zagłębiach pod bronzowem, świecącem czołem.
 — Z daleka? — spytał.
 — Z wichrów...
 — Siądźcie.
 Zapraszał mnie uprzejmie, jak w swoim domu, wskazując ręką zielony trawnik. Spocząłem bez wahania. Psina podsunęła się ku mnie z ucieszonem skomleniem.
 — Pies, wicie, przeźry człeka odrazu — mówił wpijając we mnie przenikliwe oczka. — Dobremu rad, złego prześladuje. U ludzi nie tak.
 — Nie wierzą se?
 — A nie wierzą...
 — Gdzieżeście się zabrali? — spytałem.
 Namyślał się, co ma odpowiedzieć.
 — O dyć, nika — mruknął po chwili. — tak se ta posiedzę, pomedytuję... Robić nima co...
 — Z czegóż żyjecie?
 Spojrzał na mnie zdziwiony.
 — Z tego, co świat nagodzi... — szepnął. — Dy dźwierzyna żyje po lasach, a wyżyje... Nie trapię się, bo niman o co.
 — Gruntu nie macie?
 — Co mi po nim. Telo z nim, co i bez niego...
 — I jakże to?...
 — A nijak!