Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/072

rzy, ani słóweczka nie wypuści... Taki pamiętny wicie już od urodzenia.
 — Bóg mu dał talent...
 — Hej, by miał z czego żyć... Jedni, wicie, żyją z gruntu, a drudzy letko — z talentu. Na jednych Paniezus więcy łaskawy, na drugich mniej.
 — Nima to i w niebie sprawiedliwości...
 — Nie bluźnijcie! padam wam, bo...
 — Kto bluźni?
 I wnetby przyszło do bitki, bo kilku ujęło się gorliwie za sprawiedliwością niebieską, gdy powstał pisarz z za stołu i chrząknął wyraźnie trzy razy, co znaczyło, że pragnie zabrać głos... Uciszyli się wszyscy. On zaś, oparłszy pięście o stół, przemówił w te słowa:
 — Nie powiem wam nic inszego, jak ino to, co gadał ksiądz pleban na kazaniu.
 — Dyć my już słyszeli...
 — To usłyszycie drugi raz... Nie zawadzi.
 — Słowo Boże — rozpoczął pisarz — jest jako światły chleb, który się nigdy nie przyje...
 — Oj, nie przyje, nie!
 — Cicho tam!
 — Tak samo, jak manna niebieska...
 — Nie jak placek owsiany...
 — Cit!
 — Słuchajcie!
 — A kto je będzie słuchał nieśpiący — ciągnął pisarz — tego uszy staną otwarte na wszelkie słowa mówiące i pisane. I stanie mu się we łbie jasno, mówił ksiądz pleban...
 — To już wiemy!
 — I... pozna wszelkie arkana wiary naszej przenajświętszej i będzie jako on filozofus, który okiełznał emanacyę...