Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/055

 Już był śródwieczerz, kiedy oracz dojrzał idących pustymi ugorami ludzi. Zatrzymał woły i, przysłoniwszy dłonią zamrużone oczy, patrzał na ścieżkę. Przechodził okiem zgłodniałego ptaka wszystkie postacie.
 — Nie idzie mama! — szepnął chłopak.
 — A nie! — potwierdził ojciec — ona zawdy musi na ostatku!
 Popluł w łapy i krzyknął na woły. Już się nie oglądnął ani razu. „Jak przyjdzie, to będzie. Jeszczebych też oczy tracił po próżnicy!” — myśli w duchu i stąpa po roli; a za nim wrona kroczy, mrużąc jedno oko filozoficznie z wyższością, że sama, nie poniewoli, chodzi se za pługiem...
 Już przeszło obok sporo ludzi, a chłop zaciął się i nie zapytał o babę. Pochwalili Boga, dali szczęścia i poszli dalej... Paru zatrzymało się przy nim. Mieli chętkę pogwarzyć i odpocząć choć na jeden moment.
 — Dobrze się wam orze?
 — E! tak ta. Skale i skale, nic więcej.
 — A wasza kany?
 — Poszła ku kościołu.
 Już nie mógł wytrzymać, żeby się nie spytać.
 — Idzie ta? nie widzieliście?
 — A dyć idzie za nami, hań, koło potoka — ozwał się jeden z nadchodzących.
 Chłop spojrzał.
 — W samy rzecy!... — rozwidniła mu się twarz. Synek się roześmiał.
 — Cóż ta dźwigacie?
 — Kukurzycę.
 — A wy?