Strona:Orzeszkowa E. - Panna Antonina (zbiór).djvu/203

 — Ładny, ale nie wiem, co z nim zrobić?
 — Niech pan Michał mnie to kocię daruje!
 — Czy panna Zofia hodować będzie to brzydactwo?
 — Będę! Jaki pan Michał dobry, że zlitował się nad tem maleństwem i podniósł je z ziemi...
 — A jaka panna Zofia dobra, że życzy sobie to hodować...
 — Ja bardzo wszystkie stworzenia lubię...
 — I ja tyż...
 Rozmawiając tak, patrzali sobie w oczy. Dziewczyna wsunęła kocię w szeroki rękaw swego paltota i pyszczek jego do różowych ust swych przykładała. Teraz fala rumieńca oblała czoło mężczyzny i popłynęła aż pod czarne jego włosy.
 — Co jabym, zdaje się, dał za to... — zaczął i urwał.
 — Za co?
 — Za to, żeby panna Zofia i mnie tyż trochę lubiła...
 Spuściła na chwilę oczy, ale wnet podniosła je znowu. Wyraz determinacyi spłynął na jej młodziutką twarz. Cicho, jak wprzódy, odpowiedziała:
 — Ja pana Michała bardzo, bardzo lubię