Strona:Opis ziem zamieszkanych przez Polaków 1.djvu/447

 Jak zaznaczono już wyżej, po upadku Głogowy w r. 1331 zachowali niezależność tylko jeszcze książęta: Bolko II Ziębicki, Bolko II Świdnicki i Henryk Jaworski. Jan czeski skorzystał skwapliwie z umowy z Kazimierzem Wielkim, wyruszył zaraz w roku następnym do Ziębic i zmusił księcia do uległości. Świdnicki i Jaworski natomiast utrzymali się nadal przy swoich dzierżawach, jako książęta niezależni.
 W tymże czasie powstało nowe księstewko lennicze na Śląsku, biskupie wrocławskie. Król Jan, dążący do zupełnego opanowania kraju, zajął bezprawnie gród Milicz, położony w pobliżu granicy poznańskiej, a należący wówczas do biskupstwa wrocławskiego. Gdy biskup Nanker rzucił klatwę na króla, Jan zemścił się zagarnięciem wszystkich dochodów z dóbr kościelnych w księstwie wrocławskiem, które tymczasem, wskutek śmierci ostatniego księcia Henryka VI, przeszło zupełnie w jego ręce. Natępca Nankera, Przecław z Pogorzeli, pogodził się z królem, a nabywszy miasto Grotków wraz z okręgiem, uznał się w tej posiadłości lennikiem króla. Jan zatwierdził to lenno i tytuł książęcy, którego od tej pory używają biskupi wrocławscy. Zatarg z obu ostatnimi książętami niepodległymi został załatwiony już po śmierci króla Jana, pod rządami Karola IV, przez małżeństwo. Owdowiawszy wcześnie, król czeski zgłosił się o rękę 14-letniej księżniczki Anny, córki zmarłego Henryka Jaworskiego i spadkobierczyni jego brata, bezdzietnego Bolka Świdnickiego. Za zgodą Bolka i Kazimierza W., małżeństwo to doszło do skutku i tem samem królowie czescy weszli w prawo posiadania obu ostatnich księstw niezależnych (w r. 1335).
 Warunki, pod jakiemi książęta śląscy poddawali się dobrowolnie czy pod przymusem zwierzchnictwu królów czeskich, nie były bardzo uciążliwe. Zachowywali oni wszelkie prawa władców udzielnych, utrzymywania wojska, bicia monety, nadawania praw i przywilejów, wymierzania sprawiedliwości, a nawet zastawiania swoich dzierżaw, a byli obowiązani jedynie do czynnego popierania króla w czasie wojny. Sam jednak bliski związek z dworem królewskim, który miał charakter mniej lub więcej niemiecki, zachęcał do dalszej działalności germanizacyjnej. Nadto, w razie śmierci ostatniego z książąt w linii prostej, ziemie ich prze-