GMINA KŁODAWA. Nazwa wsi pochodzi, według Piekosińskiego, od założyciela Kłody. Kłodawa graniczy: od wschodu z rzeką Wisłoką, od południa z Ujazdem, od północy z Kluczową. Grunta posiada więcej rędzienne. Sposób uprawy gruntów jest taki, jak i w Brzyskach. Kłodawa zawdzięcza swoje powstanie najprawdopodobniej Benedyktynom tynieckim. Wspomniana jest pod r. 1456, jako posiadłość opactwa tynieckiego, w dokumencie, wydanym w Krakowie, dnia 6. października. Dokumentem tym potwierdza Kazimierz Jagiellończyk wszystkie przywileje nadane klasztorowi tynieckiemu przez swych poprzedników[1].
Ponieważ wszystkie wsi i miasteczka wymienione w nim, przeniesione były z prawa polskiego na prewo magdeburskie, dlatego też i Kłodawa cieszyła się tym samym przywilejem. Długosz pisze o Kłodawie, że jest położona w parafii Brzyskach, a należy do opata tynieckiego. Z pięciu łanów dawano dziesięcinę snopową do kościoła w Brzyskach a ze trzech kościołowi w Kołaczycach również snopową. Wartość dziesięciny dawanej do Brzysk oceniona była na 5 grzywien, a w Kołaczycach na 3 grzywny[2]. Wspomina Długosz o sołtystwie, z którego pól pobierał dziesięcinę snopową proboszcz w Kołaczycach[3]. Tenże sam historyk podaje, że kmiecie płacili czynsze, które wynosiły rocznie 3 grzywny, 16 groszy, z czego sołtys pobierał 6-tą część. Prócz tego dawali kmiecie jaja, kury, sery, pracowali, ale nie mówi ile. Za oprawę płacili 7 groszy, 2 szelągi, za obiedne 8 szkojców. Sołtys zaś płacił obiednego jednego fertona (czwartą część grzywny). Była również karczma, mająca pola; płaciła ona sołtysowi 3½ grzywny, a dziesięcinę płaciła do kościoła w Kołaczycach. Sołtys miał 2 łany i płacił dziesięcinę kościołowi w Kołaczycach. Był we wsi młyn klasztorny, z którego dawano miary klasztorowi. Było również 9 zagród, które nie płaciły czynszu, ale odrabiały jeden dzień w tygodniu. Kłodawa graniczyła podówczas z Kołaczycami, Brzyskami i Dąbrową[4]. Sołtystwo w Kłodawie posiadali do
