Strona:Opis powiatu jasielskiego.pdf/356

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

urodzajna, glinkowa. Kasa gminna wynosiła 4.466 kor. 68 h. Potakówka ma kółko rolnicze, liczące 26 członków, biblioteczkę przy kółku. Mieszkańcy w wolnych chwilach wyrabiają widły do nawozu. Skąd pochodzi nazwa wsi trudno odgadnąć; być może, że od założyciela Potaka. Ponieważ niema jej w spisie księgi uposażeń Długosza, więc prawdopodobnie powstała na początku XVI. wieku. W roku 1581 należała do Jana Herburta i miała 2 łany kmiecie, 1 rolę czynszową, 2 komorników z bydłem, 1 komornika bez bydła, 1 rzemieślnika[1]. [Później miała tych samych właścicieli co i Tarnowiec, a obecnie należy do p. K. Pilińskiego. Za zniesione prawo propinacyi zapłacono 1.824 zł.87½ kr. w. a. za zniesione prawa pańszczyźniane zapłacono 6.724 zł. 2½ kr. m. k.
Część statystyczna. Mieszkańców na obszarze gminnym jest 428; na obszarze dworskim 5; wieśniacy posiadają 174 hk. 8 a. 80 m.²; na obszarze dworskim 92 hk. 28 a. 89 m.²; lasów gminnych jest 3·0244 hk.²; dworskich 82·5248 hk. razem 85·5492 hk.²

ROZTOKI. Roztoki otrzymały nazwę od toczących się wód. Roztoki odległe są od Jasła o 8 kl. Wieś rozłożyła się w dolinie rzeki Jasiołki, przy ujściu potoka glinickiego do Jasiołki. Graniczy na zachód z Hankówką, na północ ze Zimnąwodą, od której oddziela ją Jasiołka, na wschód z Sądkową a na południe z Gliniczkiem i Czeluśnicą. We wsi jest kółko rolnicze, liczące 22 członków i mające swą czytelnię. Kasa gminna wynosiła 1.741 kor. 72 h. Za zniesione prawa pańszczyźniane wypłacono 6.178 zł. 5 kr. m. k. Roztoki były już za czasów Długosza i należały do parafii jasielskiej. Były w tej wsi łany kmiecie, było sołtystwo mające dwa łany. Należały do Grzegorza Chorążyca herbu Półkozic. Dziesięciny pobierał kanonik drugiej prebendy św. Floryana po 4-tej części grzywny z jednego łanu; z folwarku zaś sołtysiego pobierał tytułem dziesięciny 8 groszy zwykłych, kościół w Jaśle[2]. W r. 1581 należały do Stanisława Glińskiego; było wtedy łanów kmiecich 3, komorników z bydłem 1, komornik bez bydła 1, do karczmy należało pół łanu[3]. Od końca XVIII. wieku do końca

  1. Źródła dziejowe T. XIV. str. 120.
  2. Liber benef. T. II. str. 285. T. I. str. 492.
  3. Źródła dziejowe T. XIV. str. 119.