Strona:Opis powiatu jasielskiego.pdf/315

ciągnie się prawie bez przerwy pas lasu, i to od strony Niepli i dlatego nazwany jest lasem niepelskim. Nazwę ma wieś od założyciela swego Birowa. Gleba jest dość urodzajna, tylko gdzie-niegdzie jest zbyt wilgotna, dlatego gospodarze bierowscy drenują grunta. Co do rodzaju gleby, to znachodzi się gleba rędzinna, iłowata i białka. Większych gospodarstw niema. Najbogatsi gospodarze mają po 10, 12 do 14 morgów gruntu, średni po 5, 6 do 8 morgów; najubożsi mają po 2, 3 i 4 morgi, niektórzy po kilka zagonów, a są i tacy, którzy nic nie mają. Sadów pielęgnują bardzo wiele, z których owoce w małej tylko ilości zostawiają na własne potrzeby. Większą część sprzedają bądźto sadownikom, bądźto sami na targi wywożą. Pasiek jest 3, z tych dwie dopiero się rozwijają. Kamienie dawniej łamano, teraz zaniechano. Z rzemieślników jest: 2 cieśli, 2 szewców, 1 murarz, 3 krawców. Szkoły niema; dzieci uczęszczają do szkoły w Szebniach. Kasa gminna wynosi 2.888 K 62 h. Niema żadnych podań przywiązanych do tej wsi, niema także żadnych historycznych pamiątek. Wieś dość duża, bo liczy 108 numerów, tylko w północnej jej części, leży kilka odosobnionych chałup na tak zwanym „Gródku“. Pola noszą nazwy: Równie, Olszyna, Ugorek, Pod lasem i t. p.
 Najwięcej nazwisk rodzinnych jest: Szerlągów, Feliksów. Ludzie są wzrostu średniego, włosy mają płowe. Dochodzą zwykle do późnego wieku. We wsi niema ani jednego żyda, ani karczmy; jest tylko sklepik, trzymany przez katolików.
 Bierówka zawdzięcza powstanie swoje opatom tynieckim, a założona została na prawie magdeburskiem, na mocy dokumentu, jaki wydał 8. marca 1362 r. Jan, opat tyniecki, Tymkowi zwanemu Birowem, w nagrodę za jego wierną służbę. Sołtystwo to miało być założone na 25 łanach, lub ilekolwiek mogło ich być. Sołtys otrzymał dla siebie i dla swoich potomków dwa łany wolne od wszystkich podatków, płac i poborów; miał jednak dawać na rzecz klasztoru jeden ferton (¼ część grzywny) z łanu. Dostał sołtys prawo propinacyi, młyn, kram piekarzy, rzeźników i szewców, szósty grosz z czynszów i trzeci grosz ze sądów, „a także z przysięgi jak i w innych okolicznych wsiach“. Sołtys miał prawo zakładać stawy, ilekolwiek by tylko chciał, z tym wyjątkiem, że gdyby staw zakładał na