W kotlinie, otoczonej ze wszystkich stron wzgórkami, leży stolica powiatu: Jasło, okalone od północy Jasiołką, od zachodu Wisłoką, do której w pobliżu miasta wpada Ropa. Dolina, na której się rozłożyło miasto, jest wzniesiona 233 m. n. p. m. W dokumentach najdawniejszych nazywała się ta miejscowość Jasiel lub Jasiol.
Początek Jasła należy odnieść do początku XIII. stulecia, lub nawet do końca wieku XII.
W przywileju księcia Leszka Czarnego z roku 1284, wydanym dla klasztoru Cystersów w Koprzywnicy, wspomniany jest komes Mikołaj Borgorya, założyciel klasztoru Cystersów w Koprzywnicy, któremu to klasztorowi nadał między innemi wsiami także Jasło. Piekosiński[1] twierdzi, że żył on prawdopodobnie na schyłku XII. wieku, a według Długosza[2] klasztor koprzywnicki założony został w roku 1185. A zatem już wtedy istniało Jasło, jako wieś. Położone w nader pomyślnem miejscu, zaludniało się coraz liczniej, a nawet wskutek spławności rzek, było miejscem handlowem. Pomyślnemu rozwojowi tej miejscowości przeszkodził najpierw pierwszy napad Tatarów w roku 1240, a potem drugi 1259. Ale troskliwi o los swych osadników Cystersi, udają się do króla Bolesława Wstydliwego i proszą go o potwierdzenie przywilejów dawniej im nadanych i o różne ulgi dla poddanej ludności, by takowa mogła rozpocząć na nowo pracę w opustoszałych przez napad Tatarów osadach. Król przychylił się do ich prośby i w roku 1262, dnia 10. września, wydał w Osieku dokument, mocą którego dla zbawienia swego i swej małżonki Kunegundy, jakoteż dla nie-
