Strona:Omyłka.djvu/019

wieczorów, było u nas bardzo wesoło. Przychodził ksiądz proboszcz z siostrą, niziutki i okrągły pan burmistrz z żoną i trzema córkami, staruszka pani majorowa z dwiema wnuczkami, pan pocztmajster, kasjer, sekretarz magistratu i sekretarz z poczty. Starsi siadali do kart, młodzi grali w loteryjkę, w cenzurowanego, w ślepą babkę, a wszystko z ogromnym krzykiem. Znudzili się tem jednak bardzo prędko, więc najładniejsza panna, burmistrzówna, poprosiła pana kasjera, ażeby im zagrał do tańca.
 — Dajcież mi państwo spokój — bronił się kasjer — nie wziąłem nawet gitary z domu.
 — To poślemy po nią! — wołały panny.
 — Gitara jest już w kuchni! — odezwałem się nieproszony.
 Wszyscy w śmiech, pan kasjer chciał mnie pociągnąć za ucho, ale dwie panny schwyciły go za ręce, a tymczasem pan sekretarz wybiegł z pokoju i za chwilę przyniósł gitarę - w zielonej koszulce.
 Kasjer wciąż się bronił.
 — Moi państwo — mówił — na gitarze nie gra się do tańca, to za poważny instrument...
 Ale swoją drogą już próbował dźwięku strun i kręcił kołeczki.
 Było pięć panien, a nas, kawalerów, tylko trzech; więc choć sprowadziliśmy do pomocy jeszcze pana pocztmajstra, niemało każdy miał roboty. Czasem moja matka, znalazłszy chwilę wolną od zajęcia przy kolacji, wyręczała pana kasjera w graniu, a on tańczył. Trwało to jednak niedługo, ponieważ panny mówiły, że mama grywa same stare polki i walce.