wieszczów do pieśni, natchnąwszy ich duchem dawnych proroków Hebrei, — mógł się jeszcze rozdzielić i rozpłynąć w sercach i myślach tyku kobiet i kobietom do lutni tak wielce uzdolnić dłonie.
Cześć tym wybrankom narodowego geniuszu, cześć polskim w ogóle kobietom, bo one są strażnikami wiary ojców, bo one karmią polskiego ducha w narodzie, one wypiastowały Polsce bohaterów pogrobowców, one jak dawne Spartanki, synów ojczyznie na ofiarę oddawały, one żywią w swych sercach wieczny ogień Znicza, miłością ojczyzny płomienny.
Jeżeli w historji naszej nie spotykamy Joanny d’Arc, bohaterki orleańskiéj, to dla tego, że Polka wyższego bohaterstwa jest zdolną. Ponad bohaterstwo czynu, należne mężczyznie, a wiele wyżéj sięga w Boże źródła bohaterstwo poświęcenia. Takie bohaterstwo z prawdziwie Bożej pochodzi krynicy.
Poświęcić miłość najgorętszą, stargać całe szczęścia rodzinnego życia, zburzyć wszelkie zachwyty i nadzieje wszystkie, wyzuć się z mienia i w żelazną wpleść się pracę, pozbyć się wszystkiego, za czem wyrywa się serce, czego myśl pragnie i — wszystko to złożyć w ofierze na ołtarz
Strona:O autorkach polskich, a w szczególności o Sewerynie Duchińskiej.djvu/41
Ta strona została przepisana.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/47/O_autorkach_polskich%2C_a_w_szczeg%C3%B3lno%C5%9Bci_o_Sewerynie_Duchi%C5%84skiej.djvu/page41-1024px-O_autorkach_polskich%2C_a_w_szczeg%C3%B3lno%C5%9Bci_o_Sewerynie_Duchi%C5%84skiej.djvu.jpg)