matką“ „Wiązanie Helenki,“ „Rozrywki dla dzieci,“ „Nowe rozrywki dla dzieci,“ „Nowa biblioteka,“ „Karolina, powieść w 3 tomach,“ „Krystyna, powieść w 2 tomach“ „Jan Kochanowski w Czarnolesie.“ „Święte niewiasty,“ „Opis przejazdu przez Niemcy,“ „Książka do nabożeństwa dla Polek,“ „Pisma pośmiertne w 9 tomach,“ z których trzy pierwsze obejmują pamiętniki, trzy drugie: O powinnościach kobiet, trzy ostatnie: Rozmaitości. Wszystkie pisma Hoffmanowej tchną nietylko czystszą moralnością i uczuciem religijnem, ale i duchem patryotyzmu. Ona, ze wszystkich kobiet piszących, największe oddała usługi, kształcąc młode pokolenia kobiece w duchu narodowym, chroniąc je od epidemicznego sfrancuzienia. Cześć jej pamięci, wdzięczność dla jéj pracy, — a teraz zwróćmy uwagę na inne autorki nasze.
Eleonora Sztyrmer używała w swoim czasie bardzo wielkiej wziętości. W powieściach jéj przebijało tyle siły i wykształcenia, że powszechnie mówiono, jakoby nazwisko Eleonory Sztyrmer było pseudonimem mężczyzny[1]. Napisała szereg powieści fantastycznych, w których z upodobaniem kreśli choroby duszy i zjawiska graniczące z nadzmysłowym światem. Dzieła tego rodzaju są; „Frenofagiusz i Frenolesta“, wydane w Peters-
- ↑
Pod imieniem swojej żony Eleonory publikował Ludwik Sztyrmer.
