Strona:Niewiadomska Cecylia - Legendy, podania i obrazki historyczne 18 - W dolinie łez. Od r. 1863-1901.djvu/58

 Michał wie dobrze, że tańczy pośród mieczów, ale nie jest nerwowy, — na wszystko znajdzie sposób i odpowiedź, — ma własne mieszkanie i stosunki ze stróżami, stójkowymi: każdemu się na coś przyda.
 O ostrożności jednak nie zapomina nigdy, codzień gotów na wszystko.
 Pewnej nocy ktoś puka do jego mieszkania.
 — Kto tam?
 — Telegram.
 — Bodajeś zdechł, złodzieju! Wiem, kto jesteś, telegramów ja nie odbieram.
 Rygluje drzwi mocno, szybko rozpala ogień na kuchence i rzuca weń papiery, które zniszczyć trzeba, potem otwiera lufcik i krzyczy wniebogłosy:
 — Ratunku! Złodzieje! Bandyci!
 Budzi się cały dom. Wreszcie drzwi wyważone padają, pełen pokój policji i żandarmów.
 — Milcz, ty łotrze!
 Michał przeciera oczy.
 — To panowie? A poco panowie mówili, że telegram? Byłbym odrazu wpuścił.
 — Nie kłam. Coś tu palił?
 — Nic nie paliłem. Popiół ciepły, bom niedawno pił herbatę.
 Rewizja najściślejsza, lecz nic nie znaleziono. Aresztują go jednak, wiozą do Cytadeli.
 Przed bramą Cytadeli Michał, wysiadając, mówi do dorożkarza:
 — Mój bracie, poproś stróża na Szopena 19, żeby karmił mego kanarka. Zapłacę, jak mię puszczą.
 — Nie rozmawiaj, ty siaki-taki!
 Lecz nie widzą w tej prośbie nic złego, a to genjalne z jego strony ostrzeżenie. Kanarka u stróża miał, ale stróż się dowiedział od samego rana, że Michał aresztowany, do śniadania wiedziały już wszystkie służące w tym domu i ci, którzy najbardziej wiedzieć potrzebowali.