nek warszawskiej trupy dramatycznej, współzawodnicząc zwycięsko z teatrem niemieckim.
- Tak ze względu na zasługi ogólno-polskie jak zasługi dla Poznania, tudzież ze względu na pochodzenie z Wielkopolski pamięć Bogusławskiego uczczono nazwą ulicy jego imienia.
18. Ul. Bosa. (Górczyn. Od ul. Łazarskiej do toru kolejowego). Przejęta w r. 1900 z Górczynem. Za czasów niemieckich nazywała się „ul. Bossego“, co przemieniła ludność polska na „ul. Bosą“. Nazwę tę aprobowały potem władze polskie (14. 8. 1920).
19. Ul. Bóżnicza. (Śródmieście, północ. Od Małych Garbar do Grochowych Łąk). Powstała w końcu 19 wieku. Pierwotnie pospolicie zwana ulicą Bóżniczą, w r. 1908 otrzymała oficjalną nazwę „przy Bóżnicy“ („am Tempel“). Od 29. 8. 1919 zwie się urzędowo „ul. Bóżniczą“.
Nazwa pochodzi od nowej bóżnicy, przy ulicy tej położonej.
20. Ul. Bukowska. (Jeżyce, południe. Od ul. Głogowskiej ku szosie Okrężnej). Istniała już w gminie Jeżyckiej, sięgała wszakże aż do dawnej bramy Berlińskiej. Należy od r. 1900 do miasta. W brzmieniu polskiem ustalono nazwę 16. 6. 1919 oficjalnie.
Nazwę swą nosi ulica od miasta ongi powiatowego Buku, w którego kierunku prowadzi.
21. Ul. Bydgoska. (Śródka. Od Rynku Śródeckiego do Zawad). Ulica stara przy dawnym trakcie bydgoskim, oddawna nazwę tę nosiła. W brzmieniu polskiem ustalono ją 16. 6. 1919.
Przy jej dawniejszym wylocie stała forteczna „brama Bydgoska“.
22. Ul. Calliera. (Św. Łazarz, połud.-wschód. Od ul. Kolejowej do Rynku Łazarskiego). Po częściowem zabudowaniu otrzymała w r. 1909 nazwę „ul. Kocha“ (znanego uczonego). Od 12. 4. 1920 zwie się „ul. Calliera“.
- *) Edmund Callier urodził się w Szamotułach w r. 1833. Pochodził z rodziny hugenockiej. Pracował w urzędach administracyjnych w W. Ks. Poznańskiem. 1854 zaciągnął się do legji cudzoziemskiej we Francji, walczył na Krymie i w Algerji. 1859 wrócił do kraju i żył z udzielania lekcyj w Poznaniu. Gdy wybuchło powstanie 1863, pospieszył do walki i działał w randze majora, później pułkownika jako jeden z dowódców powstańczych. Odznaczył się w bitwie pod Olszakiem, gdzie został raniony. Wyleczywszy się z ran walczył nadal jako naczelnik sił zbrojnych województwa mazowieckiego pod Grochowem, Ciświcą, Ignacewem, Kleczewem, Izbicą, Dobrzelinem, Wachowem kościelnem i Brzozowem, dzielnie prowadząc partyzantkę. W sierpniu 1863 wyjechał do Paryża. W marcu 1864 znowu miał wtargnąć z Prus do Królestwa, lecz pochwycili go Prusacy i skazali na rok fortecy. Stąd wrócił do Poznania. Pisał prace historyczne i geograficzne (monografje kilku po-
