Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom II.djvu/398

masz co pękać ze śmiechu: jeżeli chcesz, możemy się założyć; zobaczymy, kto ma słuszność.
 MOLIER: „O cóż się chcesz założyć?
 LA GRANGE: „Trzymam sto pistolów, że to ty.
 MOLIER: „Sto pistolów gotówką?
 MOLIER: „Gotówką. Dziewięćdziesiąt które mam u Amyntasa, a dziesięć gotówką.
 LA GRANGE: „Przyjmuję.
 MOLIER: „Rzecz załatwiona.
 LA GRANGE: „Twoje pieniądze są w wielkiem niebezpieczeństwie.
 MOLIER: Twoje djablo niepewnie siedzą w sakiewce.
 LA GRANGE: „Do kogóż tedy się zwrócić?
 MOLIER do Brécourta: „Oto człowiek, który nas rozsądzi. Kawalerze...
 BRÉCOURT: „O co chodzi?
 MOLIER: Masz tobie! ten znowu przybiera tony markiza. Czy nie mówiłem ci, że grasz rolę, w której należy przemawiać poprostu, jak pan Bóg przykazał?
 BREÉOURT: W istocie.
 MOLIER: No więc „Kawalerze...
 BRÉCOURT: „O cóż chodzi?
 MOLIER: „Chciej rozstrzygnąć mały zakład, któryśmy właśnie uczynili.
 BRÉCOURT: „Cóż za zakład?
 MOLIER: „Spieramy się, który z nas jest markizem z Krytyki Moliera: on trzyma zakład że ja, ja znów że on.
 BRÉCOURT: „Ja zaś sądzę, że ani jeden, ani drugi. Poszaleliście obaj, doprawdy, chcąc stosować do siebie rzeczy tego rodzaju. Słyszałem raz, jak właśnie uskarżał się Molier, zwracając się do osób które go o to samo pomawiały. Mówił, że nic go tak nie drażni, jak kiedy go posądzać o wzorowanie się w portre-