Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/259

By raczyło do zemsty mi otworzyć pole),

Gdyby, mówię, niewierny kochanek w te progi

Powrócił, by mi życie swe rzucić pod nogi,

I przebaczenia błagał za czyn swój dzisiejszy,

Zabraniam ci w obronie jego by najmniejszej

Prośby; przeciwnie, żądam, by twój zapał cały

Wciąż stawiał mi przed oczy postępek zuchwały;

Nawet, gdyby me serce, zbyt słabo obronne,

W swej nikczemnej słabości ulec było skłonne,

Niechaj twe przywiązanie wzgardy mej zarzewie

Podsyca, i osłabnąć nie da mi w mym gniewie.

 MARYSIA:

Niech się pani nie boi: ja nie gorzej od niej

Pałam chęcią pomszczenia tej potwornej zbrodni,

I raczej wiecznie panną zostanie Marysia,

Niżby ten szelma grubas przebłagał mnie dzisia.

Gdyby sam tu...

SCENA PIĄTA.
ALBERT, ŁUCJA, MARYSIA.

 ALBERT: Idź, Łucjo, do domu i przyślij

Pana nauczyciela; właśnie mam na myśli

Wybadać go, czy nie wie, co to za przyczyna

Tak ciężkim smutkiem nęka duszę mego syna.

SCENA SZÓSTA.
ALBERT sam:

W jakąż przepaść udręczeń wpada i niedoli,

Kto z prawej drogi zboczyć raz siebie pozwoli.

To dziecko, przez mą chciwość do domu przyjęte,

W jakichż cierpień zakuło mnie więzy przeklęte!

Ach, gdybym me zgryzoty był przeczuł z początku

Wolałbym i nie marzyć owym majątku:

To drżę, iż rzecz odkryje się lada godzinę,