stępnych potrzebach swoję dwuznaczność, niewierność i niepewność okazali, rozpuścił ich także i do własnych wrócił się ludzi. Równicę między powyższemi wojskami łatwo pojąć, skoro się zauważy znaczenie, jakie wówczas książe miał, gdyż utrzymywał Orsinów i Witelliów, a wtedy gdy własne posiadał wojsko. Dopiero wtenczas zjednał sobie ogólny szacunek, kiedy powszechnie było wiadomo, że kompletnie panuje nad swoją armią. Niechętnie opuszczam dzieje włoskie, jednakże nie mogę pominąć Hiera z Syrakuzy, o którym wyżej wspomniałem. Syrakuzanie, jak to już powiedziałem, wybrali go na hetmana, a gdy w krótkim czasie poznali, że wojsko zaciężne niezdatne, ponieważ ich dowódzcy równali się kondotierom włoskim, rozkazał ich, nie mogąc dłużej ani trzymać ani rozpuścić, w kawałki posiekać, i wojnę o własnych siłach, bez cudzej pomocy, dalej prowadził. Przypomnę tu jeszcze jedno zdarzenie ze starego testamentu. Kiedy Dawid Saulowi ofiarował się zwyciężyć
