Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/316

warowy. Czekają tylko na buldożery i towar. Każdy na coś czeka.
 — Agrest za to w tym roku — powiedział Kwieciński, uchylając firanki. Wciąż balansował wokół pokoju: — Każdy na coś czeka — powtórzył.
 Cienie muślinu figlarnie mignęły przez jego twarz.
 — Agrest tak.
 — Drogi Pawle — rzekła Maria — tak to jakoś niefortunnie wszystko się zbiegło... Nie będziemy ci zawracali głowy. Jesteś, czuję, zmęczony.
 — Ależ! — krzyknął — kochani, zostańcie! Do czego by to było podobne! Porozmawiamy. Mówcie mi o sobie, jak u was? Dzieci pewno rosną...
 — Jedno umarło — rzekła ta z kanapy i przycięła wargi.
 — Komu?
 — Ciotce Marii.
 — Mario? Więc tak?!
 Maria skuliła się w sobie.
 — Mario, więc to tak? — podbiegł do niej, zawahał się i przyklęknął.
 — Boże, Boże — strzepnął nerwowo palcami Kwieciński — trzy lata temu. Na nas już czas — zwrócił się do żony. — Nie widzę tutaj Staszka Herodka. Czyżby listu nie dostał?
 Wypukłe czoło Kwiecińskiej poczerwieniało.
 — Jesteś zmęczona — chwycił się Paweł tej, której umarło dziecko. — Chcesz się położyć. Mój pokój jest wolny.
 Nawet nie wiedział, że Maria jest mężatką, a tu już się dowiaduje.
 — Przyjechałam, żeby ci w czym pomóc. Powiedz w czym? Czy też mamy sobie stąd pójść?
 — Nie, nie, bardzo cię proszę, ty się połóż. Jest Barbara.
 — To ja jej pomogę.
 — Nie, nie... Więc tak straszne dotknęło cię nieszczęście? — wstał z przyklęknienia.
 — Słuchaj — wzięła go pod ramię i poprowadziła na bok — boję się... że Herodek... Oczywiście, to on napisał. Zrobiliśmy śledztwo. Przykro powiedzieć, i dla ciebie przykrość...
 — Nie przyjdzie.