Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/290

 — Pan siedział w Dachau?
 — Herodek to pani powiedział.
 — Pan o nim myśli.
 — Zawsze mam kogoś. Każdy człowiek ma swojego sępa. O którym myśli.
 — Herodek nie żyje — powiedziała.
 — O, tak.
 — Dokuczył panu? Ale do nas nie może mieć pan żalu.
 — O, nie.
 — A co tam jest napisane o jakimś robaku... — wskazała palcem na zeszyt. — Niech pan to przeczyta.
 — O robaku?
 — Pan jest taki dziwny. Myśmy z mężem czekali na wielką awanturę. Przyjdzie pan do nas?
 — Na pewno przyjdę.
 Na pewno nie przyjdę — pomyślał.
 Stanęli przed bramą.
 — Pani ją widuje?
 — Teraz nie.
 — Nawet już nie pamiętam, jak wygląda.
 — Wie pan co — powiedziała nagle — pan się bardzo ludzi boi.
 Trójkątna, barczysta, niewielka, uśmiechnęła się dziąsłami.
 — Ona sama powiedziała po śmierci ojca: nie mieć litości dla ludzi. Ona jest — chyba bardzo chora — uśmiechnęła się: — Powinien pan ją odszukać. Od tych wypadków minęło już pół roku.
 — To i o tym pani wie? Ten stary dureń jednego dnia ogłosił, że umarłem. Czy pani przyszłoby takie świństwo na myśl? Było to tak głupie, żenujące i banalne, że mógł to wymyślić tylko wykolejony prostak. Nie pozbawiony jednak pijackiej złośliwości. Skąd pochodzicie?
 — Z Pińska.
 — W Pińsku mieszkają uczciwi ludzie. A Herodek był z piekła rodem. Z siódmego kręgu, w siódmym przebywają ostatniego rzędu uczuciowcy. Niech pani zauważy jedno: im więcej złych cech w człowieku, tym więcej rozczulania się nad samym sobą. Jest pani przekonana, że nie powiedziałem nic szczególnego. Do widzenia.