Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/280

towe obłoczki pary. Cieniutki uśmieszek zjawił się na jej czarnej twarzy:
 — Dwadzieścia pięć.
 — Dwadzieścia jeden.
 — Jeżeli nie dotrzymam słowa — popił łyk — może mi pani — wypił drugi wolniutko — w pysk oddać. Słyszy pani?
 — Gra pan w pieniądze? — uśmiechnęła się pochylona w jego stronę.
 — Gram. Chciałaby pani powiedzieć, że to nieładnie, ale pani szkoda tych dwudziestu.
 — Nie powiedziałam. No więc? Albo powiem... Może zaraz powiem: zgoda. Ale... urazę zachowam. Czy tak?
 Patrzył na nią, wytężył wszystkie siły, żeby się na nią patrzeć.
 Wyciągnął rękę, wydawało mu się, że się uśmiecha do niej, i równocześnie ona wyciągnęła do niego rękę. Jej przenikliwy uśmieszek wzleciał mu przed oczami.
 Jakiś przeraźliwy błysk oślepił mu oczy. Runął z krzesła na twarz, prosto pod jej nogi, a kubek potoczył się kilka kroków dalej.