Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/141

 W roztargnieniu deptała bezwiednie białą lilią, co rosła na brzegu gazonu, otaczającego fontannę.
 — Masz pani słuszność; to także może tylko pomyłka, że on cierpi. Pomyłka gruba. Zdawało mu się, że trafił na duszę siostrzaną, na zgubioną połowę siebie samego, a znalazł...
 — Dokończ pan. Jestem pobłażliwą.
 — Znalazł kobietę, która umie wyciągać sztucznie cudze serca, jak struny, by się dowiedzieć, jaki dźwięk wydadzą.
 — Jesteś pan niesprawiedliwym, panie Maurycy — rzekła z wyrzutem, w którym boleść czuć było.
 — Nazwij pani sama ten rodzaj zabawki, jaki wybrałaś sobie.
 — Po odpowiedź muszę pana odesłać znowu do katechizmu.
 — Dbasz pani zbytnie o zbawienie własne, nie myśląc o tem, że okupisz je zgubą innych.
 — Dlaczego ma się gubić? — Cóż mu zostaje?
 — Wałka, walka z tem, czemu Bóg i ludzie nie dali-by rozgrzeszenia.
 — Więc mam zabić własnemi rękoma uczucie, które dziś dla mnie jest wszystkiem? Jakiem prawem? To uczucie żyje, ono domaga się ode mnie bytu, opieki; czyż mogę więc zdusić je własnemi rękoma?