Strona:Maryan Gawalewicz - Szkice i obrazki.djvu/48

łaskawy los zrobił, bo ostatecznie i ja byłem żołnierzem i mnie należało wybrać się z nimi na wspólną dolę i niedolę.
 Wtem uczułem na ramieniu rękę... patrzę i oczom trudno mi uwierzyć.
 W mundurze zapiętym pod szyję, obładowany jak prawdziwy Kameel, uśmiechnięty — zgadnijcie kto? wita się ze mną... Stefek.
 A ty tu co? — pytam zdziwiony.
 A jak widzisz, idę okupować Bośnię.
 Bój się Boga, człowieku — więc się nie wykręciłeś?
 — Nie chciałem.
 — Co?...
 — Nie chciałem; przyszła mi fantazya pójść na wojenkę, nudziłem się, będę miał rozrywkę.
 Otworzyłem szeroko oczy i usta. Stefek szedł na wojenkę z nudów!... to było nie do uwierzenia.
 — Gdzieżeś ty bawił przez te lata? — spytałem znów.
 — Wszędzie, byłem nawet w Algierze — odrzekł z miną uśmiechniętą — doktoryat filozofii dyabli wzięli, jak ci może wiadomo. Spalili mnie przy egzaminie, zostało trochę grosza po ojcu, więc się tłukłem po świecie — teraz dobrałem się do płótna w kieszeni, nie było co robić, przypomniałem sobie moję żołnierkę i jak widzisz — bin cingerückt!
 Miał tak wesołą, zadowoloną minę, jakby to postanowienie sprawiało mu przyjemność.
 — Aleś ty, biedaku, zawsze tylko kapralem? — zauważyłem, spojrzawszy na dwie jego białe sukienne gwiazdki na kołnierzu.