Strona:Marya Weryho-Las.pdf/26

 — Zaraz, zaraz! — odpowiedział chrabąszcz — zjesz mnie, i owszem, tylko wysłuchaj najciekawszego miejsca z opowiadania o mojem życiu.
 — A prędko to nastąpi? — zapytał szpak.
 — Niezadługo — odpowiedział owad, wyprostowując swoje nadszarpnięte skrzydło.
 — Pół roku — ciągnął — dalej, a może i więcej tak przespałem. Nademną podobno śniegi leżały, mrozy ściskały ziemię, wiatry się unosiły, ale ja tego nic nie czułem.
 Dnia pewnego budzę się niezwykle silnym i widzę w sobie wielką zmianę. Mam głowę, piersi i odwłok, jak i każdy owad; mam sześć nóg, dwie pary drobnych skrzydeł, na głowie różki ze szczoteczkami dla odgrzebywania ziemi z oczu, słowem jestem owadem doskonałym.
 — I poleciałeś czemprędzej liście objadać. Zanim ja ciebie, ladaco! — wołał gniewnie ptak i podskoczył nad chrabąszczem.
 — Zaraz — odrzekł, cofając się trochę owad — teraz właśnie dochodzimy do najciekawszego miejsca.
 I chrabąszcz zaczął znowu opowiadać:
 — Niedługo siedziałem w tej ciasnej ciupie, szarpnąłem się raz, drugi raz, zerwałem oponę i byłem wolny. Nie namyślając się bardzo, zacząłem wdrapywać się do góry, zabrzęczałem skrzydłami i wzniosłem się wysoko, wysoko!
 Przy tych słowach, chrabąszcz wzleciał tak