Strona:Martwe dusze.djvu/128

się do Cziczikowa, wystaw sobie kradziony, jego właściciel za nic w świecie nie chciał mi go odstąpić. Dawałem mu za niego karą kobyłę, którą pamiętasz wymieniłem u Chwostyrewa...... Cziczików jednak od urodzenia swego nie widział ani karéj kobyły, ani Chwostyrewa.
 — Czy panowie nie będą łaskawi czego zakąsić? — ozwała się stara gospodyni, podchodząc do nich.
 — Nie. Zresztą daj kieliszek wódki. A jaką masz wódkę?
 — Anyżową.
 — Dawaj anyżówki! rzekł Nozdrew.
 — To i mnie daj kieliszek! rzekł blondyn.
 — Poszliśmy i na teatr; była tam jedna aktorka, śpiewała bestya jak kanarek. A cośmy bud z różnemi sztukami widzieli, narachowałem ich blisko pięćdziesiąt. Tu przyjął kieliszek z rąk gospodyni, która mu się za to nisko ukłoniła.
 — Dawaj go tu! zawołał, widząc wchodzącego Porfirego ze szczeniakiem.
 — Dawaj go tu, połóż na podłodze.
 Porfiry położył szczeniaka na podłodze, a ten rozciągnąwszy wszystkie cztery łapy, zaczął wąchać ziemię.
 — Oto szczenię! rzekł Nozdrew, podnosząc go za grzbiet. Szczenię zaczęło żałośnie piszczeć.