Strona:Mark Twain - Król i osioł oraz inne humoreski.djvu/77

 — Doprawdy? Nie, o czemś podobnem nie słyszałem. Musi to być bardzo ciekawe. Jak pan to robi?
 — (Hm — och — hm, hm — to odbiera wszelką odwagę). Należałoby to niekiedy zrobić zapomocą kija; zwykle wszakże polega to na tem, że interviewista stawia pytania, a interviewowany udziela na nie odpowiedzi. Jest to teraz bardzo modne. Czy pozwoli mi pan zadać sobie pytania, które mogą wydobyć na światło dzienne najważniejsze punkty z pańskiej publicznej i prywatnej przeszłości?
 — Ależ z przyjemnością — z przyjemnością. Mam wprawdzie bardzo złą pamięć, lecz mam nadzieję, że pan nic sobie z tego nie będzie robił. Pamięć moja bowiem jest dziwnie nieregularna — dziwnie nieregularna... Czasem mknie ona galopem, a niekiedy trzeba aż czternastu dni, by przekroczyła jakiś dany punkt. Sprawia mi to wiele kłopotów.
 — O, to nie szkodzi, o ile tylko pan wszystko uczyni. co jest w pańskiej mocy.
 — Uczynię! Postaram się.
 — Dziękuję panu. Czy jest pan już gotów rozpocząć?
 — Jestem gotów.
 Pytanie: — Ile pan ma lat?
 Odpowiedź: — Dziewiętnaście, w czerwcu.
 Pyt.: — Co pan mówi! Dałbym panu jakieś trzydzieści pięć lub trzydzieści sześć lat! Gdzie pan się urodził?
 Odp.: — W Missouri.
 Pyt.: — Kiedy pan zaczął pisać swe utwory?