Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/51

 — Co ja mogę, żeś dupa — rzekł Ignac. Wystawił butelkę i zatrzasnął okno. Przeklinali głośno, ale w środku nikt się nie ruszał, więc odeszli.
 Siedli na skraju rowu. Mały stuknął dłonią w dno butelki; korek wyskoczył, chlupnęło trochę wódki.
 — Co wyprawiasz? — wrzasnął ten z papierosami.
 — Mogłem wiedzieć, że korek ledwie siedzi? Pewnie Ignac wody dolał.
 — Zęby wytrzasnę, jak Boga! — pogroził ten z papierosami. Mały uspokoił go:
 — Swoje ma! — rzekł pociągnąwszy.
 Leżeli i pili krótkimi łykami.
 Nagle usłyszeli wycie, krótkie, żałobne.
 — Suka.
 — Wierna, cholera.
 — Jak to suka.
 — E...
 Wycie trwało długo. Doszły ich klątwy Ignaca.
 — Tera ta nie daje mu spać. Może i za tę dałby pół litra?
 — Mam w dupie — mruknął jasny. — Nie chcę. I w ogóle mam dość.
 — Twoja kolejka.
 — Nie chcę. Odpieprzcie się.
 Wstał, odchodził. Trząsł się cały idąc, jakby coś ciężkiego niósł na plecach.
 — Dupek żołędny — mruknął Cwerg. Ten z papierosami nie mówił nic.