dzo dodatnie wrażenie. Artyści grali z werwą należytą i w najmniejszych nawet rolach starali się o efekt całości. Pp. Sikorski (Mąkiejewicz), Śliwiński (Feinkopf), Żyburski (Mosiek Smutny) i pani Micińska (ciocia Dumiecka) ratowali komizmem sytuacyą; pp. Misiewicz (Szwarcbuter), Rzecznik i Holtzman (dwaj Węgrzy), Galasiewicz (Szymon Tatar), Turczynowicz (Rzecki) i Wysocki (Strzelski) wyróżniali się w swych nie wielkich zadaniach.
W kobiecych rolach p. Leszczyńska (Strzelska), jak zwykle prym trzymała.
Panna Czosnowska zaliczała się tym razem do personelu męzkiego, grając rolę chłopca (Hulewicza); grała dobrze i śpiewała ładnie, ale ze względu na figurę, lepiéjby było nie pozbywać się nigdy toalety kobiecéj, w któréj i tak panna Czosnowska przedstawia się jako krańcowe przeciwstawienie... Sary Bernhardt.
