Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/182

 — Kto?
 — Któżby? Goldmark?
 — Jużem go nie zastał.
 — Boś po swojemu się zbierał. Naturalnie nic ci nie dali. Ile ty tysięcy tracisz przez swą obrzydliwą litewską powolność! Nigdy niczego się nie dorobisz. Takie szczęście mając, inny miljonyby zebrał, a my co mamy?
 — Na jeden obiad mamy, a dwóch nie zjemy — odparł spokojnie. Goldmarka nie było sposobu uratować. Poco się było spieszyć do trupa!
 — Logika człowieka bez ambicji. I co ci ludzie widzą w tobie? Ładniebyś wyglądał bez mojej opieki! No, ale masz mnie, nie dam ci zginąć!
 Raczyła rozchmurzyć oblicze i poklepała go łaskawie po ramieniu.
 — Wiesz, mam niespodziankę dla ciebie. Zgadnij.
 — Może obiad, bom głodny.
 — Jest i obiad, i jest kamieniczka. Ta, wiesz, com targowała na Żórawiej.
 — Kupiłaś? Ano, to dobrze. Ale obiad pilniejszy.
 Zbliżył się do światła, chwyciła go za rękę.
 — Skąd ty masz krew na mankietach?
 Downar cofnął żywo rękę, spojrzał i odparł.
 — Albo ja wiem? Trzeba się przebrać. Janie!
 Wyszedł do sypialni. Na szarą, zawiędłą twarz Downarowej wystąpił rumieniec, rzuciła się do biurka, otworzyła pugilares z narzędziami.
 — Był jeszcze gdzieś przed Goldmarkiem. Dlatego się spóźnił! On mnie okrada, to prawda, co gadają Wolskie, ma kochankę!
 Przeciętna żona zrobiłaby scenę z wtórem płaczu, spazmów, ale Downarowej pożycie składało się z bezustannych wymysłów i gderania i Downar do tego tak nawykł, jak do śpiewu kanarka i terkotania zegara, nie czyniło to już na nim żadnego wrażenia. Miała inny sposób, by go wyprowadzić ze spokoju.