Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/111

 — Każdy w życiu bywa tym zacnym kłapouchem i każdy miewa swoją Tytanję.
 Kazia uśmiechnęła się, milcząc.
 — O, pani drwi ze mnie!
 — Bynajmniej... Myślałam tylko, jak różne bywają sny nocy letniej.
 — A pani jaki był? — spytał.
 Obejrzała się na niego, sekundę zatrzymała wzrok na jego zuchwałych oczach i nic nie rzekłszy, patrzała znowu na arenę.
 Radlicz raz pierwszy w życiu uczuł, jakby dostał policzek.
 Szczęściem prezes nic nie zauważył, bo już rozmawiał z radcą Zawadzkim, wcale się o sztuki na arenie nie troszcząc.
 — Pan ma pracownię w tej samej kamienicy, co panna Ocieska? — zagaiła rozmowę Kazia.
 — Pani ją zna, bywa tam?
 — Poznałam ją u Ramszycowej i byłam w pracowni. Śliczny ma portret na stalugach — pani Rokickiej.
 — Bagatela. Cudna kobieta! Tej nawet Ocieska nie potrafi zbrzydzić. Czy portret obstalował Goldmark?
 Kazia zmarszczyła brwi.
 — Nie znam pani Rokickiej ani jej stosunków — odparła niechętnie.
 — Ale ją zna cała Warszawa. Rokicki jest szefem biura u Goldmarka. Pyszną ma synekurę dzięki żonie. To dziwne, że portretuje się u takiej pacykarki jak Ocieska.
 — Ciekawam, kto jest kochankiem Ocieskiej. Pan pewnie i to wie?
 — Ocieskiej? A jakieżby boskie stworzenie mogło pożądać tego koczkodana? Przecież za to nienawidzi mężczyzn, plwa na nich i pogardza, od czci odsądza!
 — Za to? — powtórzyła Kazia. — Aha, to i pana zapewne nigdy nie chciała żadna kobieta!
 — Mnie? Dlaczego?