Strona:Maria Rodziewiczówna - Szary proch.djvu/173

 Tak się ten dzień odpustowy im żałobą i smutkiem naznaczył, że i nie pamiętali jak minął. Aż około wieczora ktoś na podwórze wpadł, prędko, bez pozdrowienia do chaty wbiegł. Była to Barbara Szwedasa cała we łzach, z dzieckiem u piersi, rozczochrana.
 — O Jezu! Marja! — krzyknęła, łkając.
 Porwali się wszyscy do niej.
 — Co się stało? Zdechło co u was? Dziecko chore?
 Ale ona zdyszana, czepiając się sprzętów, nic więcej z siebie wydobyć nie mogła.
 — O Jezu, Marja! O Jezu, Marja!
 — Cicho Barbikie! — Wawer krzyknął. — Gadaj porządnie, ojca chorego nie strasz darmo.
 Barbara do ojca przypadła.
 — Tatusiu, ratujcie! Starego naszego wzięli! — wyjąkała.
 — Jakto wzięli?
 — Wzięli! Żandary, policjanty, do sądu, do kryminału!
 — Matko cudowna! Za co? Gdzie?
 — Ja nie wiem, Juras z tą wieścią wpadł, parobczaka zabrał i precz polecieli — ratować. O Jezu! O Jezu!
 Jeden Wawer rzecz całą zrozumiał zapewne, bo dalej nie pytając, za czapkę wziął i wybiegł prędko. We wsi czuć było coś niezwykłego. Kupili się ludzie, szeptali, oglądali się trwożnie. On ich wszystkich mijał i dobiegł do Jodasów chaty.
 — Rozalko! — krzyknął przez okno.