Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/81

się gorzko Jan — chyba ukamienować brata, to ruszą kamień z miejsca.
 — Wam to Bóg szczęścił!
 — Pewno, że i Bóg, alem się na Opatrzność nie oglądał, tylkom ręce zakasał i robił. Ho! ho! żeby wszyscy tak robili, toby mieli, ale oni wolą kamienie gryźć a próżnować, a ze mnie drwić, albo mi dokuczać. Takci i mają, gałgany, jako są warci!
 — Trza wam było ich uczyć, namawiać, pomagać!
 — Aha, pewnie, a za co? Że mi ojcowiznę rozgrabiłi i pokradli! Jako warci, takci mają.
 — Sprawiedliwie. Jak kto dla siebie robi, to wedle tego i ma — westchnęła kobieta.
 Milczeli chwilę, aż Jana snadź myśl jakaś trapi, i rzecze:
 — Tak mi się coś zdaje, jakbym ja was już widział niegdyś, i głos mi się zda podobny.
 — Dobrą pamięć macie. Lat dziesiątek temu, tośmy się spotkali na tejże drodze, jakeście z obczyzny do domu wracali. Szliśmy wpodle aż do wsi i gadali z sobą. Chcieliście mnie ugościć w chacie, ale zaraz u