Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/56

 — A jakże! To trzeba wiedzieć! — potwierdziła z całą powagą.
 — Niechże mnie pani nauczy.
 — Zaraz, zerwę tylko bożej rosy, i będę wić — wtedy panu pokażę.
 — Chodźmy razem, jeśli pani pozwoli.
 — A stadnina? — przypomniał Michał.
 — To ciekawsze! — odparł, ruszając obok Toli.
 — Panowie szli do stadniny? To daleko!
 Zwróciła się do Michasia.
 — Wczoraj ją przepędzono do Garby. Piechotą tam nie zajdziesz, bo grząsko. Wiesz, tam, gdzie się rzeczka rozlewa i gdzieśmy to żaki na ryby stawiali. Pamiętasz, coś to mnie tam kiedyś do wody wrzucił, a ja ci czółno przewróciłam.
 — Pamiętam. Nie darowałaś nigdy nic. I żeby ciebie stworzył Bóg mężczyzną, tobyś była zbójcą.
 — Ach, żebym ja była mężczyzną! — westchnęła.
 — Pragnęłaby tego pani?
 — Naturalnie. Nie broniłby mi stryj jeździć konno na Farysie — i poszłabym do wojska, i mogłabym się pojedynkować.
 — Z kimżebyś się pojedynkowała? Z niemym Markiem?
 — Toćbym w wojsku była w ułanach. Pojedynkowałabym się z kolegami o obrazę honoru.
 — Wystrzelałabyś wszystkich oficerów!
 — I tak jak Bóg panią stworzył — będzie dość ofiar na pani drodze! — rzekł Stankar.