Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/218

 — Mąż ją gwałtem zabrał do siebie, i teraz więzi, ogłosiwszy za warjatkę. Pisałam do jej stryja o ratunek, ale myślę, że to już będzie zapóźno.
 — To bardzo smutne. Romku, czy on ma prawo tak czynić? Nie może kto za nią się ująć?
 — Nie babciu. Między małżeństwem trudno! Ona powinna skargę podać, zażądać separacji — ale i w takim razie sprawa bardzo rozwlekła i niepewna.
 Staruszka umilkła, patrząc w obraz święty, wiszący nad łóżkiem.
 — Jeśli Bóg da — ja ją poratuję! — wyszeptała.
 Zapadła wyczerpana w półsen, półodrętwienie, uczyniła się cisza. Hrabia Roman pochylił się nad nią, zawołał dozorczyni — Zarębianka się usunęła.
 — Pani raczy na mnie chwilę zaczekać — szepnął do niej hrabia.
 Zaczekała w salonie, przygnębiona pustką i smutkiem tych magnackich apartamentów. Hrabia wszedł cicho — dywany głuszyły kroki.
 — W tej chwili wystawię pani czek na przeznaczoną przez babkę sumę! — rzekł.
 — Godnym pan hrabia jest jej spadkobiercą. Potrzebujący nie uczują materjalnie straty tej świętej!
 — Tak. Zabezpieczę byt ich i nic się pod tym względem nie zmieni. Co do pani Stankarowej — będzie tu u mnie jutro nadleśny z Orlina — jej znajomy. Przez niego będzie można zawiadomić jej rodzinę.