Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/13

 — Daj pieniędzy, to sama przyniosę. Wiesz przecie, że służąca odeszła w zeszłym tygodniu.
 — To się jej nie dziwię, a zazdroszczę, że się z tej nory wyzwoliła.
 Kobieta podniosła głowę, popatrzała na niego, i roześmiała się.
 Było to coś tak niesłychanego, śmiech na jej ustach, że on się stropił.
 — Cóż to znowu. Zwarjowałaś. Czego się śmiéjesz!
 — Narzekałeś, żem zawsze skrzywiona, więc się śmieję! Powinieneś być rad — odparła, wstając.
 — To są żarty, godne ciebie! Dlaczegóż dotychczas nie postarałaś się o drugą służącą.
 — Dla dwóch kardynalnych racyj. Po pierwsze, że nie chcę mieć świadka scen, które tu się dzieją, i być pośmiewiskiem całej kamienicy, po drugie, że poprzednia nigdy nie dostawała zasług w porę — i na ciągłe upokorzenie z tego powodu nie chcę się narażać powtórnie.
 — Jak sobie chcesz. Służ tedy sama, hrabino! Takiś olbrzymi wniosła posag!
 Teraz on się roześmiał i, dobywszy z kieszeni garść miedzi i srebra, rzucił na stolik.
 — Przynieś sześć butelek piwa — rozkazał, wychodząc.
 Stankarowa zaczęła usypiać dziecko. Nie była to łatwa sprawa. Dziewczynka protestowała ile sił i mocy. Była to stworzenie uparte i grymaśne, nieprzystępne żadnej prośbie ni groźbie, gdy się raz zbuntowało.