Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/284

 — Więc pan woli pracować dla pana Brücka?
 — Pana Brücka nie odstąpię do śmierci. Służyć mu, to mój obowiązek.
 — A wie on o postanowieniu pana?
 — Nie, ale jest pewny, że mnie nigdy nie straci. Tedym powiedział panu swe życzenie i warunek. Polecam się pańskiej dobroci i życzliwości i żegnam!
 Wstał i spojrzał z gorącą prośbą w oczy starego jurysty, który, pomimo swej długoletniej praktyki i spokoju charakteru, zupełnie był z równowagi wytrącony.
 — Panie — rzekł — to, co pan czyni, nie ma przykładu. To jest coś monstrualnego, że się tak wyrażę!
 — A mnie się to widzi tak prostem! — uśmiechnął się Dyzma. — I zasługi w tem nie mam. Przeciwnie, ja sobie tylko dogadzam...
 I z tym uśmiechem i słowem, dziwnem dla praktycznych uszu rejenta, zniknął we drzwiach.
 Stary prawnik pozostał zamyślony.
 — Co to jest? — myślał. — Tu być musi jakaś ważna, tajemna pobudka do tego szalonego czynu. Jaki on interes w tem ma? Gawęda o dziecku jest fikcją... Gdzie jest prawda? Może mu Brück to zalecił, a uczyni go swym spadkobiercą? Nie: woleliby mieć i to i to! Ciekawa tajemnica! Szczególny człowiek... Wygląda jak sama szczerość, ale to najlepsza maska dla ludzi. Bądź co bądź, Ulm w czepku się rodził!
 W tej chwili Tony wpadła do salonu.
 — Już wyjechał! Cóż? Kiedyż tu zjeżdża na stałe?
 — Ach, szanowna pani, to bardzo szczególna rzecz. On się wcale wnosić nie chce!
 — Sprzeda?
 — I to nie. On chce zrzec się spadku na pana Rudolfa.
 — Co?
 — A tak... i ja jestem również zdumiony. Nie spodziewałem się tego po opinji, jaką mi państwo wydali o nim. Jeśli ma w tem interes, to ja go nie rozumiem. On się zrzeka Holendrów za prawo wychowania synka pana Ulma!