Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/75

 — I ja się dziwię, ale ci Manichejczycy czasem bywają rozsądni! Zabrali, com posiadał, a mnie w areszcie karmić nie zechcieli!
 — Zapewne odesłałeś ich do mnie, niegodziwcze?
 — Broń Boże! Mówiłem, że ciocia nie zechce im zapłacić; ale czy oni w to uwierzą!
 Pokręcił z powątpiewaniem głową i wyjąwszy papieros, zapalił go.
 — Wstydzie rodziny! Pasorzycie! Urwisie!
 Piotruś skrzywił się i przerwał:
 — Ja to już napamięć wiem! Poco ciocia tak się tem podnieca? Ja się nigdy nie tłumaczę, ani zaprzeczam! Dawno się z ciotką zgodziłem, że powinienem się zabić. Uczynię to i będzie raz koniec!
 Zawrócił się na pięcie i skierował ku drzwiom.
 — Gdzie mieszka Józef? Muszę go pożegnać — przemówił od progu grobowym głosem.
 — Na takie głupstwa nie zwykłam odpowiadać — odparła Maricowa, zatrzaskując drzwi.
 Starała się o nim więcej nie myśleć. Poszedł — tem ci lepiej. Zielsko nie ginie!
 Nazajutrz wydała sąd na męża. Maric stracił bezpowrotnie posadę magazyniera i zaufanie żony.
 Stary zniósł to napozór spokojnie, nie było między nimi żadnych wyjaśnień, tylko uśmiechał się złośliwy, obmyślając zemstę. Nie mógł darować żonie usunięcia od potocznych dochodzików.