Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/70

 — Cóż to? Czegoś tutaj? — zagadnęła ostro.
 — Może wyjdziemy, cioteczko? Proszę mi dać parasol. Osłonię ciocię, bo deszcz pada... Ciocia wydaje mi się trochę podniecona! Nic to!... Świeże powietrze orzeźwi.
 Skoczyła ku niemu.
 — Ty śmiesz mi dowodzić, żem pijana może!
 — Ależ nie pijana! Cóż znowu! Trochę wzburzenia. Do trunków potrzebna wprawa. Cioteczka dawniej nie używała. Cieszy mnie, że się pogodziła z knajpą przecie. Będzie dla nas wyrozumialszą.
 Przeklęty chłopiec! Zda się słodki jak miód, pełen uszanowania, przejęcia, a drwi w żywe oczy! Oho, zna ona jego! Ale temu językowi nawet ona nie podoła. Musi udawać, że bierze za dobrą monetę, ale go przepędzi. O, odpokutuje łotr swe żarciki!
 — Pójdźmy! — rzekła krótko.
 Na ulicy musiała przyjąć jego ramię i hamować dalej oburzenie.
 Milczała, układając w myśli tyradę — dla męża jedną, dla tego utrapieńca drugą.
 Deszcz i błoto potęgowały jej zły humor.
 Pomimo przedstawień Piotrusia, nie chciała wsiąść do dorożki; sprawiało jej to złośliwą radość, że jego eleganckie obuwie pójdzie wniwecz.
 Po długiej wędrówce ujrzeli młyn nareszcie.
 Pani Joanna odetchnęła, przestępując próg.