Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/60

sama sprawdzając, notując, oszołomiona tą gmatwaniną pozycyj, towarów, cen, liczb.
 Płakała po całych nocach, zmęczona trudem, za który odbierała stałą naganę.
 Maricowie trzymali się zasady, że pochwała demoralizuje tylko.
 Z powodu pomnożonych obowiązków wstawano o godzinę wcześniej, zabierano się do spoczynku godzinę później; starzy mniej to odczuwali, ale sierota schła i więdła w oczach.
 Uciekłaby z tego piekła, ale miała za sobą ciężką szkołę głodu i chłodu, a w mieście, skąd przybyła — tylko drugą ciotkę, oddaną dewocji.
 W ten sposób upłynął miesiąc — i znowu okazał się niedobór w magazynie, nieznaczny wprawdzie, ale bolesny.
 — Szczury! — spokojnie wytłumaczył Maric.
 — Nieprawda! Ktoś cię okrada! — wołała żona.
 Nie było jednak czasu do dalszego sporu, po pod gankiem stał już apoplektycznie spasiony siwek, zaprzężony do zielonej karjolki, i wielki czas był wyruszać na niedzielne nabożeństwo.
 Małżonkowie jeździli zwykle razem, a po nabożeństwie odwiedzali krewnych, lub załatwiali sprawunki. Potem schodzili się w zajeździe i odjeżdżali do domu.
 Teraz, przy nowych zajęciach, mogli się tylko oddalać z domu pojedyńczo.