Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/44

 Rozdrażniony był, ale się nie tłumaczył.
 — Skazany jestem na trzydniowy karcer, a może potem na wydalenie! — mówił, uśmiechając się z przymusem. — Wstąpiłem o tem powiedzieć, aby szanowna pani nie dziwiła się mojemu zniknięciu!
 — Ach, mój Boże! — zawołała, ręce składając. — Przyślę panu obiad tam!...
 I tyle. Wesoła Pepi, grająca na fortepjanie, zaśmiała się swawolnie.
 — Zmalował pan coś srodze. Proszę opowiedzieć, jeśli to zabawne. Nudzę się dzisiaj!
 — Opowiem za powrotem. Muszę się spieszyć! — odparł swobodnie.
 W duszy jednak czyniło mu się ciężko.
 Czuł, że grubą stawkę postawił i jest na progu zguby.
 Gdy się znalazł samotny w pustej izbie tego uniwersyteckiego więzienia, gdy odespał noc przehulaną i zastanowił się chłodno, począł się wahać.
 Iwo od dwuch lat był jego złym duchem.
 Od tego czasu, gdy się lepiej poznali na wakacjach w domu jego rodziców, a dalekich matczynych krewnych Józefa, Reni był na nauce złego.
 Wychowany we młynie, pod ostrym dozorem i wpływem surowych obyczajów, potracił powoli swe zasady i złudzenia, młodzieńczą świeżość.
 Iwo drwił z jego nieświadomości, nauczył go palić, hulać. Aby się wyrwać na noc do socjusza, okłamywał