Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/141

 — Ach, złodzieju! Na to ci talent dano! Cóżeś robił?
 — Kursy, egzaminy — bąknął chłopak.
 — Także luby kwiateczek cywilizacji! — burknął Łukasz pogardliwie. — Pogoń za dobrobytem, żeby potem zatyć w egoizmie i zabić się moralnie! Cóż jeszcze? Kochałeś?
 Józef się tylko milcząco uśmiechnął.
 — No, i szczęśliwie, jak dotąd, uważam. Przysięgnę, że myślisz, jakobyś już miał mego Stradivariusa. A ja ci powiem, że jesteś w przededniu stracenia go bez apelacji.
 — Bo? — spytał Józef tonem wyższości.
 — Bo kto dopiero kocha nieszczęśliwie, ten może zyskać jeszcze wzajemność, więc rozczarowanie się odwlecze. Kto zaś wzajemność już zyskał, ten może ją już tylko stracić. Rozczarowanie stoi mu u progu.
 — A jeżeli kochanie zostanie?
 — O tem możesz sobie zagrać i zaśpiewać, ale tego nie przeżyjesz.
 — Ej, mistrzu! — zaśmiał się Józef. — Musiała jakaś zwodnica tęgo ciebie udręczyć, zanim doszedłeś do tego wyniku.
 — Może być... Zanim nie dojrzałem w miłości tego, co nigdy nie zdradza: harmonji barw i tonów. Odtąd nie byłem już zdradzony, mając do czynienia tylko z Bogiem.
 Weszli do miasta i Łukasz kroku przyspieszył.