Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/30

 — Ty, poważny dyplomata! Dostałbyś jeszcze nosa od kanclerza. Zresztą, taki pojedynek... Jakbym z tą szafą wojował! Eh!
 Schöneich pokręcił głową.
 — Co prawda, tych pojedynków trochę zagęsto. Jesteś strasznie drażliwy, Wentzel. Na twojem miejscu jabym, dla zatkania gęby natrętom, wszedł do izby i urządził codzień ruladę z Polaków. Masz porywającą wymowę.
 — Ba, przy śpiewie, winie i kobietach, ale nie w waszym sejmie. Brr! co tam za nudy!
 — Ha, to urządź krucjatę na Poznań.
 — Do djabła z konceptami! Powiedz choć raz co rozsądnego.
 — Wstąp do służby.
 — Naprzykład do jakiej?
 — Do dyplomacji. Jesteś na to stworzony.
 — Skąd ten pewnik? — zaśmiał się Croy-Dülmen.
 — Wyznaję, że to nie moje spostrzeżenie, ale Herberta. Wczoraj była mowa o ambasadorach u ministra W**. Stary, jak go znasz, facecista. „Poseł, powiada, powinien grać zawsze rolę kochanka. Kto się zna na galenterji i miłości, ten będzie doskonałym ambasadorem“. A na to Herbert: „Poślijcie do Francji Wentzla Croy-Dülmen: nie będzie strachu o Alzację i miljardy! On wam Galję w róże uwieńczoną przyprowadzi do stóp! Dacie mu za to, zamiast pensji i orderu, kotyljon z paryżanek“. Śmiano się z tego cały wieczór.
 — Herbert radby mnie się pozbyć z Berlina.
 — No, sądzę, iż przedewszystkiem z jednego pałacu Berlina. Biedaczko schnie z zawiści.
 Croy-Dülmen ruszył ramionami.