Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/218

 — Możem niedyskretny? — wtrącił z uśmiechem.
 Dziewczyna pokraśniała jak malina i poskoczyła naprzód. Musiała mieć na sumieniu karygodnego buziaka, marzenie narzeczonego.
 — Pan jesteś dokuczliwy, nieznośny, samochwał, plotkarz i... nie cierpię pana! Mój ideał to hrabia Wentzel. Ten pewnie nie dostał nigdy harbuza...
 — Ojej! Żeby mnie tyle tysięcy, ile on zjadł tego fruktu! — parsknął śmiechem Jan.
 — Musiał trafić na osobę ze złym gustem.
 — A nieszczególnym istotnie.
 — To pan ją zna? Kto to taki? — zagadnęła ciekawie.
 — A co mi pani da, jak powiem?
 — Wcale nic. Niema za co. Hrabia sam mi się przyzna. Jakbym go widziała. Uśmiechnie się, pogładzi brodę... bardzo lubię mężczyzn z brodą... i powie, jak to było. On wcale nie fanfaron, jak inni.
 — Pewnie, pewnie! Z harbuza niema co fanfaronować. Ale czemu go dotąd niema? Za pięć dni wesele.
 — Można odłożyć — ozwała się Jadzia, mrugając Cesi.
 — Jakto odłożyć? Naco? — zaperzył się Jan. — Znajdziemy innego drużbę.
 — Ale naturalnie, że odłożymy — potwierdziła figlarka. — Wyprawa nie gotowa.
 — Któżby tam czekał dla tych haftów i gałganów! Skończą potem.
 — Bardzo proszę nie odzywać się tak lekko o moich haftach. Właśnie dla nich będziemy czekali. Zresztą ja hrabiemu dałam słowo, że bez niego nie odprawimy tej uroczystości.