Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/194

 — Na to trzeba osobnego natchnienia. Chyba mi Jaś dopomoże. Ja nie kryję swych pragnień, a mam ich trzy tylko.
 — Tak mało?
 — Jedno: bym mógł tu wrócić prędko.
 — Jeszcze pan nie wyjechał — wtrąciła.
 — Drugie: bym zastał panią tak dobrą, jak dziś żegnam, i trzecie: by mnie pan Głębocki nie zabił, nim mi pani...
 — Groził panu? — spytała, brwi marszcząc.
 — Tak i dotrzyma niezawodnie — odparł. — Szalony człowiek. Dałbym, co mam, żeby być na jego miejscu, a on mi zazdrości. Szalony!
 Spuściła głowę i milczała. Strach ją ogarnął; znała mściwą naturę Adama, a groźbę słyszała także.
 — Niechże pan się strzeże, panie hrabio. To okropne, ale Jan ma trochę racji. Pan Głębocki może się zapomnieć.
 — Jeśli go pani kocha, to się uspokoi. Będzie szydził ze mnie i triumfował — rzekł gorzko.
 — Niczyja miłość go nie ułagodzi, gdy sobie coś wyobrazi. I on broni swych praw... godny partner hrabiny Aurory.
 — Ba, żeby miał tyle tylko co ona szans wygranej! — wybuchnął hrabia i urwał, bo w salonie rozległy się kroki i ostrzegawcze chrząkanie Jasia.
 We drzwiach ukazała się pani Tekla niosąc oburącz grube in folio starodawne jak świat.
 Miała minę proroczo natchnioną; księgę położyła na stole, dobyła okularów i zaczęła czytać:
 — „Choroby mózgu i wynikające z tego rozrzedzenie, czyli obłęd“. Oto jest — przerwała, stukając palcem w oznaczone miejsce stronicy — siedemdziesiąt