Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/115

VIII.

 Innym się wydał Poznań Wentzlowi! Za pierwszą bytnością zieleniły się łąki, złociły pola — teraz śnieg pokrył całą krainę, życie zamarło.
 Pod Braniszczem zadymka ich opadła, poczta nie chciała jechać.
 Hrabiego tymczasem, im dalej od Berlina, ogarniała coraz mocniejsza gorączka i niebywałe rozdraźnienie. Wpadł jak furjat na poczthaltera.
 Był to ów, wedle Urbana, jedyny cywilizowany człowiek i rodowity Prusak.
 — Spitzbube, Schurke, Lump! — posypało się na niego z ust kompatrjoty, ku wielkiej uciesze Jana i służby pocztowej.
 Znalazły się natychmiast konie i sanki, gdy wtem przybiegł żyd faktor.
 — Wielmożna pani z Marjampola przysłała konie — oznajmił; — oni tu już jeżdżą od trzech dni.
 — Oj, oj, — mruknął Jan. — To jej wcale humoru nie poprawi. Niech zajeżdżają.
 Ruszyli lotną czwórką siwoszów, w noc, w zawieję, bez drogi. Urbana zostawiono, na pociechę poczthaltera.
 — Zmarzniesz, hrabio — mówił Jan, patrząc z trwogą na miejskie palto Wentzla i jego malutką bobrową czapeczkę, wsadzoną z fantazją na prawe ucho!