Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/54

zanim przywieźli do Kuhacza! Żyła dwa miesiące i dała źrebię, tę Oto! Wychowała matka mlekiem i chlebem, dlatego taka oswojona.
 — To i nie dziw, że pan jej sprzedać nie chce! — rzekła Mańka Sucheniec, podając klaczy kromkę chleba.
 — Poniesie mnie w świat! — uśmiechnął się Aleksander.
 — Alboż pan gdzie jedzie? — spytał Sucheniec.
 — Za parę tygodni.
 Posmutniały nagle dziewczęta, a mieszczanin głową potakiwał.
 — Juści, panu tu nie siedzieć! — rzekł. — Panu się patrzy wysokie miejsce na świecie. Mnie tu już od hrabiego zagabywali o pana.
 Odprowadził klacz do stajenki i, wróciwszy, szedł za nim ku domowi.
 — Żeby pan wiedział, co tam za rajwach w Kuhaczu! Ten młody sprowadził ze trzydzieści koni, murują nowe stajnie na folwarku; słyszę, las chcą sprzedać, gości tam pełno; ale w polu, to pożal się Boże! Toć fornale sprzedają tutaj owies nasienny, a pisarz z gumiennym po całych dniach siedzą tu w gminie, w karty grają i piją z kompanją. Zbierała generałowa, zbierała! — i zaśmiał się.
 Aleksander milczał, a Kalinowska spytała:
 — Kto był od hrabiego?
 — Ten stary kasjer tameczny. Pytał o zdrowie pana i czy pan szuka posady. Dał mi nawet rubla na posłańca, żeby go uwiadomić, jak pan wyzdrowieje.
 — Jeszcze nie dowiedzieli się o skradzionych pieniądzach — zauważył Aleksander.
 — Jakto? Wiedział stary, bo wspominał.
 — Więc nie wierzą? — rzekła Kalinowska.