Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/26

wynieść się do miasteczka, matkę umieścić na kwaterze, a samemu szukać czegokolwiek po świecie. Niewesołe miał przed sobą jutro — z łaski generałowej.
 Tu się wzdrygnął, bo go tknęło sumienie, że nie był lepszy od tych za drzwiami, myślał tylko o sobie.
 Ruszył się, drzwi otworzył, wszedł do jadalni.
 Rodzina właśnie skończyła przekąski, pili herbatę.
 Wojewódzki, gdy go ujrzał, skinął głową.
 — A co tam? Może pan jeszcze co nam ma zabronić? — rzekł rozdrażniony.
 — Chcę spytać, co będzie z pogrzebem?
 — No, a cóż? Zapewne i za to trzeba płacić?
 — Kupiliśmy już jaj i mleka! — wtrąciła pani. — Zgotowaliście nam miluchne przyjęcie! Niema co mówić. Dziękuję i nie zapomnę!
 — Trumnę obstalowałem. Wieczorem będzie gotowa — rzekł rządca, nie podnosząc rękawicy i hamując się całą siłą. — Będzie kosztowała siedmdziesiąt rubli.
 — Siedmdziesiąt rubli! Któż pana upoważniał do takich wydatków? Za sześćdziesiąt można mieć metalową z Warszawy. Może pan tę zachować dla siebie, ja w tej chwili do Warszawy telegrafuję.
 — A zanim przyjdzie, upłynie trzy dni! — wtrącił Staś. — Nie wiem, jak kto, ale ja w tym domu nie zostanę.
 Wojewódzki się opamiętał.
 — To są warunki! Być na łasce rozboju rzemieślników! No, i ileż pan jeszcze narachuje kosztów!
 Ale w Kalinowskim zagrała krew karmazynów.
 — Nic nie porachuję. Zapłacę sam za pogrzeb. Jutro o dziewiątej będzie eksportacja. Proboszcz uprzedzony! — rzekł drżącym głosem i wyszedł.
 Był jak pijany z oburzenia. W gardle dławiła go niezmierzona wściekłość, a zarazem paliły go oczy