Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/180

 — Czy pani ma mi co do rozkazania, poza tem? — spytał głucho.
 — Mam polecenie, żeby pan się raczył zająć trochę staranniej swoim obowiązkiem u nas, a mniej myślał nad stworzeniem z Mniszewa ferme modéle.
 — Postaram się! — odparł, uchylając na pożegnanie czapki.
 I odszedł, a Bujnicka szepnęła wystraszona:
 — Jak ty go okropnie traktujesz! Jabym się nigdy nie ośmieliła!
 — Jakże być może? Taki pan musi czuć, że jest subalternem, bo inaczej w głowach im się przewraca.
 — Ale to przecie kuzyn wasz?
 — Chociażby, ale jest płatny, więc mam prawo wymagać pracy!
 — Biedny! — szepnęła cichutko panna Bujnicka i serce jej zabiło o tego sponiewieranego.
 Wracając do domu na obiad, hrabianka zwróciła się do Lasoty i rzekła:
 — Przestał pan uśmiechać się dwuznacznie.
 — Tak, bo jestem cały przejęty wdzięcznością dla losu, że nie na mnie padł wybór pani. Wolę już kosza, któregom dostał, niż pani okrucieństwo.
 Ruszyła ramionami.
 — Wobec tego nie warto mówić więcej o tym przedmiocie. Zostawiam panu swobodę mrzonek.
 I odeszła ze złą zmarszczką na czole.
 Na chwilę przed obiadem przyszedł Aleksander, wyświeżony i przebrany. Adam przedstawił go gościom, a pani Kalinowska zatrzymała przy swym fotelu, rozmawiając uprzejmie.
 Gdy lokaje otworzyli drzwi jadalni, szepnęła:
 — Podaj pan ramię pannie Bujnickiej i staraj się być przyjemnym towarzyszem. Miluchna dzieweczka.