Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/151

zelo, bądź ostrożna! Nie konferujcie za długo i za często nad księgami gospodarskiemi!
 — Nie strasz mnie, bo gotowam kazać przegrodzić biuro kratą i sprawić sobie duenę! — odparła równie wesoło hrabianka.
 — A zatem wyjeżdżamy wszyscy w piątek. Ciekawam, czy Binsteinowie zostaną. To będzie znak złowrogi.
 — Ostatecznie, nie on pierwszy będzie w szeregu „naszych zięciów“ — odparła Gizela. — A może poprawi ich opinję.
 — Ja go jutro przyprę do muru i zdam pani relację! — rzekł Lasota, pożerając oczyma swój dawny ideał. — Zamawiam się też do kotyljona na bal kostjumowy.
 — Tego panu nie przyrzekam, bo znam pana akuratność. Zagra się pan w klubie i o wszystkiem zapomni.
 — O wszystkiem, tylko nie o pani.
 — Blaga, i to pusta! Znamy się oddawna i znam pana roztargnienie, a że lubię tańczyć, nie zapiszę pana w karnecie! Ni — ni — fini!
 — Pozostaje mi tylko samobójstwo! — westchnął patetycznie Lasota.
 — I baccarat. Pocieszy się pan.
 Roześmieli się wszyscy, nawet poważny Żarski.
 We czwartek po południu przyjechał Aleksander. Zastał wszystkich w salonie, więc się zaraz do pani Kalinowskiej zwrócił, pytając, czy akceptuje kosztorys kościelny.
 — Ależ naturalnie, a że pan był tak grzeczny i przyjął na siebie administrację Zajkowa, niech pan na to czerpie tam z kasy w miarę potrzeby. Doprawdy, nie wiem, jak dziękować panu za tyle uprzejmości.