Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/62

chleb nie zamókł — ten bochen — może jedyny — na całą zimę.
 Słyszała niekiedy przed sobą plusk wiosła rybaka i zalatywał ją dym fajki — tem się kierowała, wreszcie nic już nie słyszała, nie czuła — odezwała się:
 — Hop! Żyjecie?
 — Hop! — ozwało się głucho w tumanie.
 — Nie błądzimy?
 — Chyba nie. Gdzieście tu „het“ niedaleko, aby jak w gardło trafić, a nie na płot. Ot — sztuka.
 — Pilnujcie dębu z ulem! Od niego „prość“ w lewo.
 — Ale — dębu pilnuj! A wiatrak Żurański widziałaś?
 — Nie!
 — No — to zobaczysz! Jak dziś się nie potopimy — to widać i czort nas nie chce. Ot smoła — nie noc!
 — A ot i dąb. Minęliście — zawołała. — Powracajcie.
 Skręciła w lewo, w wązkie przejście wodne, szparę wśród łóz olszyny. Tam prąd był mniejszy, więc odetchnęła, przestała wiosłować, otarła pot.
 Marek klnąc zawrócił i on przystanął.
 — Oczy ty masz kocie. Licho cię nie weźmie! Uf — a tom się zmachał!
 — Wracajcie. Jakoś dobiję się i sama. Nadto waszej dobroci — poprosiła.
 — Nie — już na miejsce dopłynę. Najgorsze przebyte, nurt i wiry — po prościach bezpieczniej. Za niebym nocą nie wracał pod wodę. Odprowadzę